¡POBRECILLA...!

Acudía ante o goberno -socialista-, disfrazada de menesterosa barragana, nun "dáme algo" que quería dicir "dámo todo" por salvar o pelexo/vellocino, en demanda dunha limosnita por caridade con que tapiar os seus negros buracos. Que menos que sacala do apuro, a base de apertar os cintos da cidadanía, cada vez máis preto do pescuezo.

José Torregrosa

Como non, se a banca somos todos; se ela ámanos, cóidanos e protéxenos. Sen ela, non poderiamos vivir, clamaban as autoridades competentes, segundo se baixa ao inferno, á dereita.

Non houbo esfínter por onde non nola metesen ben dobrada nin solto noso sen destinar ao domund da súa crise, que, enseguida, converteron en nosa: tomáronnos polo pito do embude... Quen dixo "crise" se podían convertela en patente de corso para entrar a saco nun estado de malestar cada vez máis evidente, sempre ao bordo de acabar acurralado... Copa a banca; o pobo e o seu futuro, en bancarrota... Branda sede lex: agora, o que a fai non a paga; pagámola nós e non é Fanta.
Regresou, vestida de toureira, estoque en man. O súbdito, que se vaia preparando. Ti, á rúa, se che quedaches en paro e non podes responder da túa hipoteca.

A esmoleira de onte non está para piedades. A nós, os "pallasos das labazadas" (é bo lembrar a León Felipe) nin sequera quédanos o consolo de que o Goberno nos defenda tanto-non digo "máis", que conste-como a unha banca abusadora con tirantes: non ten cintos que apertarse...

Estiven alí, con Gabriel Cidadán, acompañándome a min mesmo (ninguén está salvo hoxe da súa cobiza) na figura dunha vítima máis do atropelo: un desafiuzado máis, síntoma do estado de ameaza. A Constitución recolle o noso dereito á vivenda... ¿Acusarémola de fomentar a delincuencia?
José Torregrosa